1η εβδομάδα: Είμαι ένα παιδάκι στην αρχή της ζωής μου. Το ωάριο της μητέρας μου με 23 χρωμοσώματα περίμενε στην ωοθήκη το σπερματοζωάριο του πατέρα μου με άλλα 23 χρωμοσώματα κι’ αγκαλιάστηκαν σφιχτά, δημιουργώντας εμένα. Μαζί με τα 6.000.000 γονίδιά μου, πέρασα μέσα απ’ τις σάλπιγγες κι’ εγκαταστάθηκα στη μήτρα.
2η εβδομάδα: Ήδη έχω πολλαπλασιαστεί σε πάνω από 8.000 κύτταρα, διαφοροποιημένα σε τρία βλαστικά φύλλα. Πρώτα σχηματίζονται ο ομφάλιος λώρος και ο πλακούντας, που με τροφοδοτούν με θρεπτικές ουσίες και οξυγόνο. Παρότι τρέφομαι και θερμαίνομαι από τη μητέρα μου, δεν έχουμε το ίδιο αίμα ούτε και ξέρει ακόμα ότι υπάρχω.
18η μέρα: Σχηματίζονται η σπονδυλική μου στήλη, το κεφάλι μου, οι πνεύμονες, το στομάχι, το έντερο και τα νεφρά μου. Το συκώτι μου παράγει το αίμα μου. Από την 18η ημέρα η μικρή καρδιά μου αρχίζει να χτυπά ακανόνιστα. Αυτή η ίδια καρδιά θα χτυπά μέχρι να πεθάνω.
4η εβδομάδα: Έχω ύψος 1⁄2 εκατοστό και ζυγίζω 1⁄2 γραμμάριο. Οι κτύποι της καρδιά μου συγχρονίστηκαν με αυτούς της μητέρας μου. Τα χέρια μου έχουν σχηματιστεί.
5η εβδομάδα: Σε μια εβδομάδα το ύψος και το βάρος μου έχουν διπλασιασθεί. Ζυγίζω 1 γραμμάριο και είμαι 1 εκατοστό ψηλό. Ξεχωρίζουν το κεφάλι, ο θώρακας και η κοιλιά μου. Σχηματίζονται τα μάτια μου με τον αμφιβληστροειδή, το φακό και τα βλέφαρα. Ξεπροβάλλουν τα αυτιά κι’ η μύτη μου. Στον εγκέφαλό μου πρωτοεμφανίζεται καταβολή του κέντρου του λόγου.
6η εβδομάδα: Διακρίνονται τα δάκτυλα στα χέρια και στα πόδια μου. Στο τέλος της εβδομάδας είναι δυνατόν να καταγραφούν τα εγκεφαλικά μου κύματα σ’ ένα κανονικό ηλεκτροεγκεφαλογράφο.
7η εβδομάδα: Ο εγκέφαλος είναι τέλειος. Μπορώ να αισθανθώ και αντιδρώ σύμφωνα με τα ερεθίσματα. Ανοίγουν τα χείλη μου, μπορώ να θηλάζω και να καταπίνω. Τα δάκτυλά μου μακραίνουν και τα δακτυλικά μου αποτυπώματα παίρνουν τη μορφή που θα έχουν σ’ όλη μου τη ζωή.
8η εβδομάδα: Όλα τα όργανά μου έχουν σχηματιστεί. Τώρα πια δε θα δημιουργηθούν άλλα. Συνεχώς θα μεγαλώνω και οι λειτουργίες
μου θα τελειοποιούνται. Έχω ύψος 3 εκατοστά και ζυγίζω 3 γραμμάρια.
9η – 10η εβδομάδα: Τώρα πια λειτουργούν όλα μου τα όργανα: μύες και νεύρα συγχρονίζονται, κινώ χέρια και πόδια, πιπιλίζω το δάκτυλο. Αναπηδώ και κολυμπάω στο ζεστό αμνιακό υγρό. Μπορώ να πιάνω ένα μικρό αντικείμενο. Αν με τρυπούν, αισθάνομαι πόνο, ακούω τους ήχους και θυμάμαι τους χτύπους της καρδιάς της μητέρας μου. Όταν γεννηθώ θα τους αποζητώ.
11η – 12η εβδομάδα: Ήδη είμαι 8 εκ. και ζυγίζω 25 γραμ. Η ομοιότητα που έχω με τους γονείς μου στα χαρακτηριστικά και στα φερσίματα είναι πια φανερή. Μου φυτρώνουν τα μαλλιά και τα νύχια. Ξυπνάω, όταν η μαμά μου ξυπνάει, κοιμάμαι, όταν αυτή κοιμάται, είμαι ήρεμο, όταν αυτή είναι ήρεμη.
Όλες οι ψυχικές κι’ εγκεφαλικές της μεταβολές και κάθε ουσία που χρησιμοποιεί, επηρεάζουν κι’ εμένα.
Τι γίνεται όμως αν η μαμά μου δε με θέλει πια; Αν μαζί με το γιατρό μελετά τον τρόπο να απαλλαγεί από μένα; Ίσως κάποιοι γιατροί με κίνητρο τα έσοδά τους ή με τη σκέψη ότι θα βγάλουν τη μητέρα μου από μια δύσκολη θέση, της πουν ότι η έκτρωση είναι απλή κι’ ότι δεν είναι κάτι κακό, ειδικά όταν είμαι πολύ μικρό. «Ου δώσω δε ουδενί φάρμακον θανάσιμον, ουδέ ξυμβουλήν τοιήνδε, ούδε γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω» (Δε θα δώσω σε κανένα φάρμακο θανάσιμο, ούτε τέτοια συμβουλή ούτε σε γυναίκα θα δώσω εκτρωτικό φάρμακο). Όρκος Ιπποκράτη (460-337 π.Χ.)
