21η Σεπτεμβρίου – Παγκόσμια Μέρα Alzheimer. O Σεπτέμβριος είναι ένας μήνας αφιερωμένος παγκοσμίως στη μάστιγα του 21ου αιώνα, την νόσο Αλτσχάιμερ, η οποία βασανίζει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και ταλαιπωρεί το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον. Σύμφωνα µε στατιστικά στοιχεία, ένας στους πέντε ανθρώπους πάνω από τα 80 θα νοσήσει κάποια στιγμή από τη νόσο αυτή. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η φθορά της εγκεφαλικής λειτουργίας σε ό,τι αφορά την μνήμη, την συμπεριφορά, την λήψη αποφάσεων, την προσωπικότητα, την χρήση της γλώσσας, τον προσανατολισμό και την αυτοσυντήρηση. Η διάγνωση της νόσου Αλτσχάιμερ δεν είναι εύκολη, καθώς τα συμπτώματα αυτά μπορεί να εμφανιστούν ακόμα και πρόωρα, σε ανθρώπους κάτω των εξήντα.
Όσο η ασθένεια εξελίσσεται, τα συμπτώματα γίνονται όλο και πιο έντονα. Πολλές φορές ο ασθενής δεν μπορεί να αναγνωρίσει αγαπημένα πρόσωπα, ξεχνάει λεπτομέρειες από την ζωή του, μιλάει χωρίς να βγάζει νόημα ή έχει παραισθήσεις και η κρίση του μπορεί να φτάσει σε σημείο που μπορεί να γίνει επικίνδυνος για τον εαυτό του. Προς το παρόν στάδιο δεν υπάρχει θεραπεία για τη νόσο Αλτσχάιμερ, αλλά η γρήγορη διάγνωση είναι σημαντική, ώστε ο ασθενής να λάβει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή για να καθυστερήσει την εξέλιξη της ασθένειας όσο περισσότερο γίνεται.
Ζώντας από πρώτο χέρι για 12 χρόνια τη νόσο αυτή με τον λατρευτό μου πατέρα, πιστεύω πως μπορώ να καταλάβω και να νοιώσω τις οικογένειες που περνούν αυτό το μαρτύριο, του οποίου ο κυρίαρχος χαρακτηρισμός που του αποδίδεται είναι: «σιωπηλός δολοφόνος». Μέσα από τεράστιο κουράγιο, απίστευτο πόνο και αναρίθμητα δάκρυα χρειάστηκε να πω αντίο στον πατέρα που κάποτε ήξερα, για να μπορέσω να αγκαλιάσω τον άνθρωπο που έγινε τα τελευταία χρόνια πριν τον χάσουμε. Ξέρω πως τον κρατούσα ακινητοποιημένο σε ένα «γύψο» από το παρελθόν, προσπαθώντας πεισματικά να τον αναγκάσω να είναι αυτός που ήταν κάποτε, αντί να σέβομαι το άτομο που είχε γίνει. Τον αποδέχτηκα όμως και ευλογούσα τον πατέρα που είχα. Του κρατούσα πάντα τρυφερά το χέρι. Τί κι’ αν δεν με αναγνώριζε πια. Μου έφτανε που ήξερα πως σε κάποια στιγμή αναλαμπής, όταν τον κοιτούσα στα μάτια ζεστά και τον ρωτούσα για πολλοστή φορά πόσο με αγαπούσε, θα χαμογελούσε πλατιά και θα μου έλεγε: «μέχρι θανάτου..» Ο αλησμόνητος πατέρας μου έζησε 12 χρόνια με το βάρος αυτής της ανίατης νόσου που του έσβησε πολύτιμες μνήμες, του έκλεψε τον χαρακτήρα, του κατέστρεψε μια – μια τις σωματικές λειτουργίες και του στέρησε τη δυνατότητα να αναγνωρίζει και να επικοινωνεί με τα άτο¬μα που λάτρεψε και τον λάτρεψαν. Πάντα όμως παρέμενε καλόκαρδος, γλυκύτατος, ήρεμος και γεμάτος αγάπη και καλοσύνη μέχρι την τελευταία του στιγμή. Προς το τέλος, για όλους μας η πιο μεγάλη χαρά ήταν να τον καταφέρουμε να μας ρίξει έστω και ένα μικρό χαμόγελο. Πάντα έβρισκε τη δύναμη να μας χαμογελάσει κι’ ας μην ήξερε ακριβώς ποιοι ήμασταν. Ή μήπως ήξερε;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία μέρα που μας έφυγε. Τον είχα αγκαλιάσει, έλουσα με φιλιά το κουρασμένο του μέτωπο, τα τρυφερά πανέμορφα χεράκια του και του χάιδεψα τα ασημένια του μαλλιά. Του χάρισα λέξεις αγάπης, καθησύχασης και στοργής, όπως κάποτε έκανε αυτός για μένα. Βαθιά μέσα μου ήξερα πως είχε έρθει η στιγμή να απελευθερωθεί από την απόλυτη εξάρτηση για την επιβίωση και την καθημερινή του φροντίδα, κάτι που είμαι σίγουρη ότι δεν θέλησε ποτέ. Έφυγε, πέταξε λοιπόν εκεί που μπορούσε να λάμψει και πάλι για να φωτίσει τις ζωές μας. Ήθελα να ξέρει ότι δεν έγινε ποτέ βάρος. Δεν ήταν από καθήκον ή αγγαρεία που ήμασταν δίπλα του, ειδικά ο αδελφός μου, αλλά από απόλυτη και ανιδιοτελή αγάπη, την οποία ΑΥΤΟΣ μας δίδαξε. Αγάπη είναι αυτό που σου προκαλεί απέραντη και αληθινή ευτυχία σε κάθε στιγμή της ζωής σου. Αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι ο κόσμος σου ανήκει. Ο λατρευτός μου πατέρας θα είναι πάντα η προσωποποίηση της αγάπης και της καλοσύνης. Όλη του τη ζωή μας χάριζε απλόχερα, απέραντη, ατέλειωτη αγάπη και αυτήν την επέστρεψα και θα την επιστρέφω όσο η μνήμη μου είναι ζωντανή, μέχρι και την τελευταία μου πνοή.
Γράφει η ΠΑΥΛΙΝΑ ΧΑΓΙΑΝΝΗ – ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ
ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ – ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΟΣ
